Opis dojścia

Otwór jaskini Racławickiej znajduje się w szczytowej części wzgórza położonego na zachód od Racławic. Od przystanku na południowym krańcu wsi udajemy się jedną z polnych dróg w kierunku północno-zachodnim (w kierunku wzniesienia). W miarę podchodzenia pojawia odsłania się zalesiony wierzchołek góry. Otwór położony jest w zagajniku, za skałką.

Opis jaskini

Zakratowany (ale nie zamknięty) otwór wejściowy jaskini ma charakter 4-metrowej studni, z której dna opada opada stroma pochylnia kończąca się 11-metrową przewieszona studnią. Z dna pochylni w środkowej jej części wystaje   spory fragment skały zwanej Koń. Krawędź studni "zjazdowej" zdobią olbrzymie stalagmity, niżej przechodzące w nacieki kaskadowe pokrywające sporą część ściany. Studnia ta jest zaliczana do najobszerniejszych na Jurze, dlatego stała się miejscem treningu początkujących grotołazów, czemu początek dał w 50-tych latach Krakowski Klub Grotołazów.

Pod studnią ciągnie się obszerna komora, w której w południowo-wschodniej części odkryto następną studnię. Ta jest jednak ciasna, ma 8 m głębokości i prowadzi do najniższego poznanego dotychczas miejsca jaskini. W północno-zachodniej części komory wśród zwaliska bloków skalnych znajduje się wyróżniający się zaklinowany potężny głaz pokryty żebrami naciekowymi powstałymi jeszcze przed odpadnięciem bloku od ściany.
W środku sali znajduje się przejście do następnej największej komory. W przejściu w kierunku południowo-wschodnim znajduje się pochylnia ze stropowymi kotłami wirowymi, w których powstały duże stalaktyty. Komora ta powstała na planie zbliżonym do kwadratu, przy czym część wschodnia jest wysoka, a zachodnia niższa i o odmiennym zapadliskowym charakterze. W tej drugiej części duże bloki skalne odpadłe od ścian tworzą na dnie spore zwaliska. 
Z komory głównej na boki odchodzą niewielkie korytarzyki, przy czym na uwagę zasługuje Czeski Korytarz i Sala Stalagmitowa. Dostęp do Czeskiego Korytarza jest trudny, gdyż znajduje się ok. 6 m nad dnem komory w jej północnej części i wymaga umiejętności wspinaczki, ale posiada on bogatą jak na warunki Jury szatę naciekową. Sala Stalagmitowa znajduje się w południowo-wschodnim końcu komory.

Dno jaskini pokrywa rumosz skalny i duże bloki skalne. Miejsca bez rumoszu zalega gliniaste namulisko.

Historia eksploracji

Pierwsza wzmianka o jaskini pochodzi od S. Czarnkowskiego z 1911 r., a pierwszy szkic jaskini powstał w 1935 (Z. Ciętak). W 1950 W. Szymczakowski odkrył zachodni korytarz w drugiej części komory. W latach 50-tych wykorzystywana przez Krakowski Klub Grotołazów do szkolenia adeptów. Rok 1969 przyniósł odkrycie studzienki w południowo-wschodniej części jaskini oraz pochylni przy przejściu pomiędzy salami (A. Górny, M. Czepiel). W lipcu 1994 miał tu miejsce śmiertelny wypadek, w którym zginął 16-latek z pobliskiej kolonii próbujący samodzielnie zwiedzić tą jaskinię. Po tym wypadku otwór wejściowy zabezpieczono stalową kratą. Ostatnie odkrycia w tej jaskini należą do P. Ostrowskiego i M. Wiśniewskiego (Sala Stalaktytowa w 1995) oraz J. Nowaka, R. Suskiego i R. Marszałka trzymetrowy (korytarzyk w studni wejściowej w 1996).

Bibliografia

Szelerewicz M, Górny A., "Jaskinie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej",1986;

Krakowski Klub Taternictwa Jaskiniowego