Opis dojścia

Do jaskinia na  Świniuszce najprościej dotrzeć od skrzyżowania drogi wojewódzkiej 791 ze zjazdem do miejscowości Rodaki (pierwszy zjazd do tej miejscowości od strony Ogrodzieńca, droga od DW 791 odchodzi pod kątem 45 stopni). Obok skrzyżowania, na szerokim poboczu możemy zostawić samochód. Następnie kierujemy się w stronę wschodnią, do lasu, podążając leśnym duktem. Po przejściu 100 metrów po prawej stronie znajdują się skałki schodzące do płytkiej doliny, którą szliśmy. Skręcamy w kierunku południowym, ostro w górę, podążając wzdłuż skałek wyraźną ścieżką. Otwory jaskini na Świniuszce położone są w niewielkim zagłębieniu w górnej części skałek.

Opis jaskini

Otwory leżą w płytkim zagłębieniu na zboczu nachylonym na NW. Ponad otworami znajduje się kilka lejów rozwiniętych nad jaskinią. Za otworem znajduje się krótki, stromy korytarzyk prowadzący do niewielkiej salki, w której dnie otwierają się dwie studnie łączące się na poziomie -13 m ciasnym korytarzykiem. Stąd dwie niezależne studnie osiągają poziom -28 i -37 m i dno jaskini.

Cała jaskinia powstała na pionowej szczelinie pomiędzy blokami górnojurajskiego wapienia skalistego, który zaczął pękać i rozpadać się pod wpływem sił grawitacji. Szczelina ma przebieg NW-SE, a dzięki zaklinowanym na różnych poziomach głazom powstało w niej kilka pięter. Szata naciekowa zachowała się w postaci zniszczonych polew na ścianach szczeliny. W niektórych miejscach na stropie pojawiają niewielkie draperie kalcytowe a w niedostępnych szczelinach zachowały się drobne grzybki naciekowe. Namulisko jest dosyć skąpe, gliniasto-kamieniste. Niedostępne szczeliny często są wypełnione gliną jaskiniową. Namulisko na wszystkich piętrach jest mocno zaśmiecone.

We wnętrzu jaskini panuje stały mikroklimat. Wyczuwa się wyraźny przewiew na głębokości około 29 m jak gdyby jaskinia miała jeszcze jakieś inne połączenie z powierzchnią. Do górnej salki (przed studniami) dociera nieco światła rozproszonego. Reszta jaskini jest całkiem ciemna.

Jedynymi przedstawicielami flory w jaskini są pleśnie rozwijające się na szczątkach organicznych. Jest ona w zimie miejscem hibernacji dużej ilości nietoperzy należących do kilku gatunków. Oprócz nietoperzy w jaskini można zaobserwować dużą ilość nocnych motyli.

Historia eksploracji

Jaskinia jest od dawna znana okolicznej ludności, o czym świadczą liczne śmieci. Maciej Pawełczyk podaje w 1996 r krótką relację z prób eksploracji jaskini.
W 1972 r. zinwentaryzował ją A. Górny do poziomu -28 m, a w 1981 r. M. Czepiel uzupełnił pomiary i wykonał plan.

Bibliografia

Państwowy Instytut Geologiczny - Portal "Jaskinie Polski"

Zdjęcia

Przemysław Wojnar