Duży otwór jaskini prowadzi do stromej pochylni, schodzącej na głębokość 17 metrów. Kończy się ona 2-metrowym progiem, pod którym jest obszerny balkonik. Stąd dwa pionowe otwory schodzą do 19-metrowej, przewieszonej studni. Jaskinia jest dostępna jedynie dla doświadczonych grotołazów - wymaga zastosowania liny i specjalistycznego sprzętu. Pod względem technicznym nie przedstawia jednak istotnych trudności w zwiedzaniu. Początkowo łagodna pochylnia stopniowo zwiększa swe nachylenie, co w połączeniu z niemożnością dostrzeżenia progu i studni, czyni z niej niebezpieczną pułapkę. Stąd rekordowa liczba wypadków (głównie nieostrożnych turystów i grzybiarzy), w tym aż 5 śmiertelnych! Obecnie otwór jest zabezpieczony barierką i monstrualnych rozmiarów tablicą ostrzegawczą grupy jurajskiej GOPR (…a dla potencjalnych ofiar na pobliskiej łące przygotowano nawet lądowisko dla helikopterów!, jak na ironię, w pobliżu jest Mała Studnia Szpatowców, równie niebezpieczna ale nie zabezpieczona!)

W jaskini zachowały się fragmenty szaty naciekowej, głównie w postaci dość mocno wyeksploatowanej polewy kalcytowej i draperii. Polewa pierwotnie stanowiła dno pochylni, o miąższości około 1 metra oraz dno balkoniku. W tym ostatnim przebito sztucznie dwa pionowe otwory. Według Kowalskiego: „...dwie grube, poziome warstwy kalcytowe dzieliły jaskiniową przestrzeń na trzy poziomy”. Na dnie końcowej studni zalega gruz kalcytowy i wapienny. Namulisko jest dość skąpe; na pochylni utworzone przez współcześnie napłyniętą próchnicę, zaś na dnie – przez zwietrzelinę wapienną, gruz kalcytowy i glinę.

Jaskinia ma mikroklimat średnio-dynamiczny. W 1979 r. A. Ziober (AKSiA) przeprowadził w niej obserwacje mikroklimatyczne i badania botaniczne. Wynikało z nich, że temperatura końcowych partii oscyluje koło 7ºC, przy czym pierwszy wyczuwalny jej skok zauważono w odległości około 3 metrów od otworu. W partiach przyotworowych, zwłaszcza na lewej stronie pochylni, opisano ok. 25 gatunków mszaków i 2 gatunki paproci. W jaskini sporadycznie hibernują nietoperze, np. gacek brunatny Plecotus auritus (4 os. – 08.12.1989, 1 os. - 31.01.1996, 1 os. – 14.03.1999), nocek duży Myotis myotis (1 os. – 28.02.1992, 1 os. – 11.11.19969 i nocek Natterera Myotis nattereri (1 os. – 11.11.1996) oraz troglokseniczne owady, np. motyle Triphosa dubitata.

Historia eksploracji